Schade inhalen.

Wat doe je met liedjes die te pijnlijk zijn om aan te horen?
Je weet wel, gedurende dit liedje vrijde je voor de eerste keer met De Ex,
terwijl een ander iedere ochtend opstond bij het wakker worden,
of op dit liedje hebben jullie voor het eerst dicht bij elkaar gedanst…
Wat doe je daarmee?

Ze vermijden door ze niet op te zetten is logisch.
Maar je zult hoe dan ook ooit op een openbare plaats komen waar dit nummer gedraaid zal worden.
De rest van je leven thuisblijven?
Mocht het aan mij liggen, direct, geen probleem.
Maar vrienden van mij kregen het door en proberen me sindsdien de hele tijd uit m’n huis te lokken.
“Snel koffietje drinken!”, “Ik heb je advies nodig bij het winkelen”, “Lekker weertje vandaag”.
Thuisblijven wordt dus van het lijstje geschrapt.
Wat doe je dan?

De dj bij het uitgaan vriendelijk vragen om snel een ander nummer te draaien omdat de kans bestaat dat je in huilen uitbarst?
Tijdens het winkelen snel de winkel uitvluchten?
Laten we even realistisch zijn. Dit gaat gewoon niet.
De enige oplossing blijft dan: er gewoon naar luisteren en de pijn inslikken.

Een liedje duurt gemiddeld 3min. Drie minuten op je tanden bijten moet wel lukken?
Beste mensen, ik ben ondertussen aan deze fase beland.
De woede en het verdriet om De Ex zijn weg, ik probeer nu gewoon door te gaan met het leven. De draad te herpakken.
Ik daag het leven zelfs weer uit. Door zélf Videogames op te zetten. Keihard. Drie keer na elkaar. En maar op de tanden bijten.
De eerste keren waren pijnlijk. Veel herinneringen die opkwamen. Maar na de vierde keer begon ik te denken: “Fuck dit, ik kan dit aan.” Sindsdien staat Videogames weer op de OK- lijst. 

Nu hetzelfde experiment doorvoeren met Candy van Paolo Nutini en Girls & Boys van Blur.
Volgende stap is Breaking Bad terug beginnen kijken. Eenmaal dat lukt zonder het te linken aan De Ex, ben ik weer de oude. Dit weet ik zeker.
Ik laat jullie nu, ik ga verder wat schade inhalen, en wel nog voor 2012. 

Wijze woorden.

“ Hoe geraak je daar in godsnaam over ?” 

Ik herinner me dat ik dit al huilend aan De Dichter vroeg. 

Het was vier uur, klaarlichte dag buiten, had wodka in mijn rechterhand en een sigaret in mijn linker. 

En het was twee uur geleden gedaan met De Ex. 

“Dit doe je niet, zoeteke” antwoordde hij met zijn zware rokersstem.
“Maar het doet zo’n pijn!” reageerde ik. “Dat weet ik, zoeteke. De pijn vermindert maar je geraakt er nooit helemaal over. Leer uit je pijn zoeteke”. 

Op het moment zelf begreep ik er niet veel van. Ik was namelijk al lekker zat. 

Achteraf bekeken weet ik dat ik op dat moment geen betere raadgever kon hebben gehad.

Ik was zat, hij was zat maar toch mankeerden de wijze woorden niet. 

Ik herinner me maar stukken van de avond (blame: wodka). 

Wat me zeker zijn bijgebleven zijn de wijze woorden van De Dichter. 

En de aanwezigheid van mijn vrienden.

Ik was toen zo’n hoopje miserie maar heb me aan mijn vrienden kunnen optrekken. 

En nu kan ik weer lopen. 

Een tijdje geleden vroeg ik me af of ik me dit allemaal misschien ingebeeld had. 

De Dichter, de Wijze Woorden, De Ex… 

Bleek dat De Dichter daar ook écht was. 

En dat het ook écht gedaan was met De Ex. 

Ik ben misschien wat kwijt, maar ik heb nu ook iets wat niemand me nog kan afpakken: mijn vrienden en… 

die Wijze Woorden.

Indiestyle

Alle reviews die je hier vindt, kun je ook terugvinden op www.indiestyle.be 

Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

Review: Hanni El Khatib

Hanni El Khatib : Will the guns come out : « Pure rock ‘n roll »

De cd die wij in onze handen kregen leek op het eerste zicht een vat vol tegenstrijdigheden: een Arabische naam, de label Indie erop geplakt en een afbeelding van een zwaar auto- ongeval als cd hoes.
Wij besloten het dan toch maar het voordeel van de twijfel te geven.

En terecht.
Na een paar luisterbeurten ontdekten we dat het gezegde “Everybody is famous in L.A.” weldegelijk klopt.
L.A.- based Hanni El Khatib (Palestijnse pa, vandaar de naam) was in een vroeger leven een creative director bij een kledingmerk voor skaters. Daarnaast was zijn grote hobby muziek maken.
Tegenwoordig zorgt zijn muziek voor het brood op tafel.
Voor ons part had Mr. El Khatib veel eerder intensief met zijn hobby bijgeweest.

Bij het eerste nummer al, de titeltrack ‘Will the guns come out’, blijf je met dorst achter, snakkend naar meer. De link met The White Stripes, Black Keys en het vroege werk van The Kills wordt al snel gelegd.
En dit niet alleen omdat Hanni El Khatib ook maar uit twee muzikanten bestaat. Oorspronkelijk wou Hanni El Khatib daardwerkelijk een vierkoppige band vormen. Helaas vond hij niemand waarmee het echt klikte, behalve drummer Nick Fleming. Dus bleven ze maar met twee.
Het geluid dat Hanni El Khatib brengt is lekker rauw en vies. Pure rock ’n roll, zonder in het vaarwater te komen van andere tweekoppige grote bands.

Als je goed luistert kun je zelfs een paar covers herkennen. Het mooie aan die covers is dat ze bijna onherkenbaar zijn, je zou daadwerkelijk denken dat El Khatib de nummers zelf geschreven heeft.
Heartbreak Hotel van Elvis Presley bevindt zich in een heel andere dimensie dan het originele, Garbage City van Joe Strummer is helemaal door elkaar gehaald en You Rascal You van Gainsbourg is veel krachtiger dan het originele. Lekker.

Het feit dat een nummer van Hanni El Khatib nu ook gebruikt wordt voor Nike’s Just Do It campagne (‘I got a thing’) wordt gebruikt, is een teken dat El Khatib’s carrière op versnelling staat. En terecht voor ons part.


Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)

Review: Joakim

Joakim - Nothing Gold: Nog steeds geen label op te plakken.

We leven in een tijdperk waar electronische muziek vaak hetzelfde klinkt. Electronische muziek moet eenzelfde herkenbare klank hebben.
Joakim was nooit iemand waar we één enkele label op konden plakken.
Hijzelf wil iets maken dat ligt tussen Conrad Plank, Motown en Daft Punk. Het beste bewijs van dit alles zijn zijn drie vorige platen.


Op deze plaat is het niet anders.
Sommige liedjes doen je denken aan de soundtrack van een low- budget Sci Fi film, op andere wordt er gebruik gemaakt van de sound van een piano die je terugvindt in het cabaret gebeuren, andere doen je denken aan een zeer donker Iggy Pop sfeertje, veel new wave en space disco geluiden ook.


Toch is er één grote constante: ieder liedje gaat op deze plaat over iemand die hij niet wil zijn of worden. Je voelt dat Joakim gegroeid is en meer diepgang wil in zijn liedjes.
Hij weet perfect wat hij wilt en dat hoor je duidelijk aan de sound van deze plaat.


Tenslotte vinden wij Nothing Gold de meest toegankelijke, gepolijste, homogene plaat van allemaal. Niet alle liedjes zijn even geweldig, behalve de enkele uitschieters (‘Forever Young’, ‘Fight Club’ en ‘New How Love Life’).


Een aangename plaat, die nog eens bewijst dat Joakim de tegenpool is van de hedendaagse electro artiest. En daar houden wij van.

Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)

Lenny, marry me.

Lenny Kravitz. Kravitz Lenny. Ik herinner me als kind naar het hoesje van Baptism staren. Ik vond het intrigerend hoe die man in rode verf baadde. En stiekem wou ik hetzelfde proberen.
Mijn papa bangde met zijn hoofd op de sterke nummers van Lenny.
Mijn mama vertelde me keer op keer wat een mooie man Lenny was.
Ik ben een mengeling van mijn twee ouders geworden: ik bang met mijn hoofd mee op zijn sterke nummers en mijmer tegen iedereen die het horen wil hoe knap en getalenteerd ik Lenny vind.


Mijn eerste Lenny live ervaring was op Rock Werchter 2008.
Ik herinner me vijf uur lang op voorhand te gaan wachten met een even grote freak als ik; mijn beste vriendin. Gedurende die vijf uur spraken we af dat als één van ons het podium opmocht, hij de ander zou meetrekken. En zij zou met hem mogen trouwens, als ik er kinderen van mocht krijgen. Of omgekeerd. We hadden op voorhand gedacht om een plakkaart mee te brengen, maar op het laatste moment (door stress en spanning) is het er uiteindelijk niet meer van gekomen.


We trotseerden gedurende die vijf uur wind en regen. Wij waren kletsnat toen hij aan zijn set begon, maar wat waren wij trots om helemaal vooraan te staan. Misschien konden we hem zelfs even ruiken? Lenny begon aan zijn set, en wij waren door het dolle heen. Magisch genoeg, toen hij eraan begon, begon de zon wat door te komen. Nu was het zeker, Lenny is daadwerkelijk een engel!
Naast ons stonden een paar meiden die er wel aan hadden gedacht om een plakkaart mee te nemen. Ene Stefanie jarig en ze vroegen of hij haar een gelukkige verjaardag kon wensen.
Dit gebeurde ook. Wij waren helemaal door het dolle heen. Dit bevestigde het nog eens, wat een schat van een man!


Gedurende diezelfde set, sprong Lenny het podium af en wandelde hij even, casual, door het publiek. Er werd langs alle kanten gedrumd om hem maar even aan te raken. Helaas waren wij net iets te ver. Ach ja, Lenny, geen probleem hoor!


De verwachtingen waren dus erg hoog toen ik gisteren naar het Sportpaleis trok. Toevallig zou mijn beste vriendin die nacht jarig zijn, dus stalkten we Lenny op zijn Twitter. Of hij ene Lucie een gelukkige verjaardag zou willen wensen diezelfde avond. 


Het wachten was, lang, en toen er bekend werd gemaakt dat hij een uur later zou beginnen, werd het nog langer, maar in onze ogen kan Lenny niks verkeerd doen. Dus een uurtje later? Doe maar, Lenny, twee of drie uur later mag ook, onze liefde blijft even groot, kerel!


Voorprogramma Raphael Saadiq was een dikke hit, mede door zijn uitermate grappige backing vocal. Die voor mijn part, echt wel de show stal. Zij bleef maar de geweldigste moves uithalen. Ik was meer geobsedeerd door haar moves, dan door het ganse optreden.


Na Raphael Saadiq was het nog anderhalf uur wachten. De mensen in het publiek werden meer en meer agressief onder elkaar. “Hell no, you can’t pass, I’ve been standing here for five fucking hours, get back to the back, ass!”

Maar toen kwam Lenny. Alles werd zwart. Zijn muzikanten stonden al gereed, nu moest De Man zelf nog komen. En daar was hij. Levensecht. Mijn Lenny. Het publiek werd wild.
Hij begon met nieuw nummertje “Come on and get it”. Een schot in de roos. Toen hij daarna vervolgde met “It ain’t over till it’s over”, werd iedereen nog wilder. En zo bleef het maar doorgaan, de ene hit na de andere:  Mr Cab Driver, Fields of Joy, American Woman,…


Tegen het einde, toen iedereen extatisch was, eindigde hij met een ultra lange versie van “Let love rule” en begon Lenny aan een heuse marathon rond het Sportpaleis. Hij sprong in het publiek, vergezeld door security en een fotograaf, en deed een heuse toer. Links vanachter; in het midden, vanvoor, boven op het balkon rechts,… De mensen werden nog nog nog wilder.


Het mag gezegd worden, hij eindigde inderdaad in schoonheid. En toen vertrok Lenny. Voorgoed. En werd het weer helemaal zwart. Bye Lenny. Jammer dat je Lucie geen gelukkige verjaardag wenste, maar hey, je blijft nog altijd onze nr 1!

Setlist:
Come On Get It
It Ain't Over Till It's Over
Mr. Cab Driver
Black And White America
Fields of Joy
American Woman
Always on the Run
Believe
Stand
Where Are We Runnin'
Fly Away
Are You Gonna Go My Way
Let Love Rule

 

Review: Thin Line Men

In 2009 schreef Indiestyle dit over Thin Line Men: “Thin Line Men nemen ons mee op de psychedelische snelweg van Oostende naar het Noorden van Engeland. Niet door de chunnel, maar met een zweefvlucht over de Noordzee. Madchester? Badsteden? Forget it, dankzij Thin Line Men is Oostende anno 2009 de Koningin der Madsteden".

Wat later in 2009, worden enkele singles op ons losgelaten, die al snel de playlists van Studio Brussel en Radio 1 halen.
Nu, in 2011, na eindeloos gewacht, is de volledige cd er: “Out on the tiles”.
En we moeten toegeven, het was het wachten écht waard.

Het eerste wat opvalt is de leuke lay-out van het hoesje: vier vlakken, met soort van graffiti prenten van de groepsleden.
Eenmaal je de cd eruit haalt krijg je nog een verrassing: de cd is een mini elpee.
Geweldig.

En dan nu het beluisteren.
“All the guns on the western front”, “Shoot it up and don’t look down”, “Handbag Bird” en “I call upon you” de singles die we al op de radio mochten aanhoren, staan er uiteraard op., samen met tien nieuwe.

De cd begint met twee singles die we al kenden, het derde nummer “Blindfold” doet het wat kalmer aan en zou de perfecte soundtrack zijn bij een roadtrip door Amerika.
“Blindfold” gaat over het komen en gaan van gezichten, de absurditeit van het leven, en de liefde die niet altijd aanwezig is, maar waar iedereen wel naar verlangt.

Bij het beluisteren van “Ghost Horses” en “Thunderclouds” is het onmogelijk om stil te blijven zitten, er zitten enkele geweldige gitaarstukken in, die ons doen herinneren waarom we zo van die groep houden. Bij deze twee nummers ligt de klank zeer dicht bij die van The Stone Roses. Zo’n vergelijking kan uiteraard alleen maar in je voordeel werken.

Afsluiter “A new cure” is lekker stevig en eindigt met een lekker rommelig geluid.
Toegegeven: het was het wachten dubbel en dik waard.

Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)

nevermind

Ik moet vijftien geweest zijn toen ik voor het eerst van Nirvana hoorde.
Mijn beste vriend vertelde me over dit zot liedje, met te gekke titel, “Rape me”.
Hij verzekerde me dat de achterliggende betekenis van “Rape me” heel mooi was.
Toen ik ontdekte dat diezelfde band David Bowie gecoverd had, besloot ik om het een kans te geven.


In die tijd kwam iedere maandag een bus in het dorp. “Le mediabus”.
Eenmaal je in deze bus binnenstapte, zag je overal cd’s.
Mooi geclasseerd, genre per genre. Alle soorten cd’s.
Zocht je een underground band? Check. Salsa? Check. Ze hadden er alles.


Je moet weten dat ik als puber in de filosofie vertoefde dat “alles rond muziek draaide”(en ben er nog niet helemaal van afgestapt trouwens).
Dit was voor mij een paradijs. Elke week kwam een bus vol cd’s en je kon er zoveel lenen als je wou (mits betaling natuurlijk).
 Ik werkte in die tijd iedere zaterdag bij een slager. Verdiende er heel weinig. En in die tijd ging mijn zaterdaggeld rechtstreeks naar de bus.
In die bus besloot ik om Nirvana eens mee te nemen. Heel trots legde ik “MTV Unplugged” op de minieme toonbank en wandelde ermee naar huis. Toen ondervond ik dat ik niet geïnteresseerd was in de “populaire” bands. Dus was ik in het begin ook niet helemaal overtuigd van Nirvana.


Tot ik hem in mijn discplayer stopte. Weliswaar de akoestische versie’s van de songs.
 They blew me away. Je kon de pijn in Kurt’s stem horen. Daar voelde ik me enorm verbonden mee.
Je kent het wel: de pubertijd, waar ga ik naartoe, wie wil ik worden, waarom moet dit allemaal.
Ik kende in die tijd heel veel angst, depressieve en donkere momenten. Dus om te ontdekken dat er daar nog iemand aan leed deed veel deugd.
Ik ben zo iemand die snel geobsedeerd word. Snel werd ik ook geobsedeerd door Nirvana.
Ik moest er alles van horen, alles van zien. Ik was daar een hele poos hele dagen mee bezig.
Op mijn mappen  en schoenen schreef ik de lyrics, tekende ik de drie bekende koppen.


Niet alleen de pijn sprak me aan. Ook de melodieën. Er zat achter elk liedje een sterk verhaal achter. En dan de gitaren en de keiharde drum. God wat hield (hou) ik van die drum.
Het was net alsof Dave met zijn drumstukken op jou slaat. Dat gevoel heb ik nog altijd.


Mijn ouders hebben zich nooit echt om me bekommerd. Ze wisten dat ik mijn plan trok en dat ik hun afwezigheid wel waardeerde. Ze wisten nooit echt waar ik mee bezig was, maar ze maakten zich nooit echt zorgen. In één van de zoveelste puberlijke ruzie’s verwijt ik mijn ouders dat ze nooit om me kijken, niet eens weten waar ik van hou, wat ik doe. Pubers zijn nu eenmaal tegenstrijdig. Dit weet je vast ook wel.
Een tijdje later zit ik in de auto naast mijn mama. Ik zit rustig naar mijn discplayer te luisteren, zij rijdt. Blijkbaar stond het geluid te luid, dus vroeg ze om het wat te minderen. Toen greep ze haar kans,en vroeg, schijnbaar geïnteresseerd, waar ik naar luisterde. Ik zit helemaal in de spirit van Nirvana, en wou het liefst rustig verder luisteren dus antwoord ik heel kort: “Nirvana”. “Oh” antwoordt ze. “Ik wist niet dat je van Nirvana hield.” Ze wou er wel meer over praten, maar wist niet echt wat ze moest vertellen. Dus hield ze haar mond. Stiekem wist ze wel dat ik niet alleen graag naar Nirvana luisterde om de muziek. Maar ook om de pijn die ik toen al voelde. En de pijn die ik herkende.


Nu, jaren later, fascineert mij al die aandacht om de 20^e verjaardag van Nirvana.
Ik heb nooit beseft dat er zoveel mensen door geraakt waren. Ik dacht dat ik alleen was.
Gretig lees ik dan ook alle reviews en reportages die ik vind.
Ik voel me heel even weer vijftien.

Nirvana - The man who sold the world (MTV Unplugged)

Review: Pajaro Sunrise

In tegenstelling tot hun vorige plaat “Done/ Undone” is “Old Goodbyes” een strakkere en kwaliteitsvollere plaat geworden.
 

“Done/Undone” telde 22liedjes die helaas niet allemaal sterk waren. Dit is bij deze plaat ietwat anders: op Old Goodbyes staan 8 songs die er alle 8 mogen zijn.

 

Van op de eerste noot van de titeltrack hoor je dat de band gegroeid is. Yuri Mendez klinkt volwassener dan ooit en zijn teksten sleuren ons mee in een wereld vol dromen, reizen en bezinning.

“I don’t want to love you no more” is een prachtige cover van Jackson C. Frank.
Een banjo, Mendez’ stem, een zachte vrouwenstem, te daarbij een accordeon en je maant je even in een Celtisch decor.

“Look what we’ve become” is een goede afsluiter van een prachtig kwartet.
Zeggen dat het vanaf daar bergaf gaat is te sterk, maar mochten alle acht liedjes zoals de eerste vier klinken, dan hadden we “Old Goodbyes” één van de platen van het jaar genoemd.

“Love like a drummer” zit vol Spaanse invloeden,wat bewijst dat Mendez’ geboorteland hem niet koud heeft gelaten.
“Ribbon” is een Arcade Fire- achtig nummer: accordeon, orgel, zacht vrouwenstem gemengd met Mendez’ gecroon.

In het kort: wie Jack Johnson of Jose Gonzalez moe is gehoord, vindt in “Old Goodbyes” een sterk alternatief.

Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)

hungover

did this all day.

with this tune.

blaze of the rose- tree

blaze of the rose-tree, wheat of the breeze:
and it follows that I am, because you are:
it follows from ‘you are’, that I am, and we:
and, because of love, you will, I will,
We will, come to be.

(P. Neruda)

Review: The Bandana Splits

The Bandana Splits 3/5

Na het beluisteren van het eerste liedje moest ik me inhouden om mijn haar in krulspelden te steken, een zwarte streep eyeliner op mijn oog te tekenen en mijn nagels rood te verven.


Inderdaad, The Bandana Splits nemen u (schijnbaar moeiteloos) terug naar het tijdperk van de meidengroepen uit de jaren 50 en 60.
Er wordt -uiteraard- vooral over liefde gezongen: verloren liefde (‘Somtimes’, ‘Stay if you wanna’), gevonden liefde (‘My love’) of ook liefdesverdriet (‘Hold on).


Hoe onderscheiden deze drie jolige meisjes uit Brooklyn zich nu van pakweg The Ronettes? Moeilijke vraag. De originaliteit is er wel. In ‘Lavez- vous’ wordt uitgelegd hoe ze Frans leerden spreken: door schoonheidsproducten te lezen. Er wordt hier dan ook een aardig mondje Frans gesproken, die het allemaal nog schattiger maakt. En in ‘Hold on’ verrassen ze ons met enkele Spaanse zinnen.
Bij ‘Desert song’ sleuren ze ons mee op een kameel richting de woestijn.


Het aangenaam gefluister is er, aardige melodieën, alsook een cover (You don’t have to be a baby to cry van The Caravelles) helaas is dit alles helemaal niet nieuw, en dit is een beetje ontgoochelend.


Dit allemaal terzijde is het een luchtig, leuk album geworden met een vette knipoog naar de andere meiden die het eerder al eens voordeden.

Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)

klein geluk

Ik heb heel vaak geluk.
Ik heb zelfs meer geluk dan ongeluk.
Niet dat ik iedere week de loterij win.
Neen, ik heb geluk in kleine dingen.
En die koester ik ook dagelijks.
Iedere dag hoop ik op een klein beetje geluk.
En meestal krijg ik die ook.


Niet dat ik nooit ongeluk of tegenslag tegemoet kom. Maar ik vind die tegenstootjes veel minder opwegen dan mijn dagelijkse portie geluk.


Een voorbeeld?
Ik stond deze ochtend op de laatste minuut op, spoedde me naar de tramhalte. Tram kwam maar niet langs. Tien minuten voor mijn trein zou vertrekken besloot ik om de tocht van de tramhalte naar het station; een kleine kilometer, te voet af te leggen.
Op het eerste zicht: vrijwel onmogelijk. Toch waren alle groene lichten en een treinvertraging van een vijftal minuutjes aan mijn kant.
Ik kwam net op tijd aan in het station en sprong net op tijd de trein op. Dit kan niet iedereen navertellen geloof ik.


Nog een voorbeeld?
Ik was in Amsterdam en moest mijn treinticket terug naar huis boeken. Helaas kent u de rest van het verhaal wel. Een meisje alleen, in een nieuwe stad, met een hoop geld op de bankkaart betekent meestal een saldo rond de nul. Maar ik moest dus een treinticketje kopen om thuis te raken. Ik checkte hoeveel ik nog staan had: 70eur. En ik checkte hoeveel ik nog zitten had: een kleine 15eur. Het ticketje kostte 88eur.
Drie euro’s tekort dus. Waar zou ik in godsnaam die drie euro’s gaan vinden?
Iets van mijn bezit verkopen leek me wat overdreven en bedelen net onder mijn standaard. Ik besloot naar het loket te lopen en doen alsof mijn neus bloedde. Ik moest en zou een ticketje bemachtigen.
Na een wachttijd die eindeloos leek kwam ik toe bij de enige dame bij de loketjes. Stiekem had ik al gehoopt dat ik bij haar zou terechtkomen.
Om de een of andere manier was ik ervan overtuigd dat het me allemaal beter zou lukken moest ik mijn situatie aan de dame uitleggen. En desnoods kon ik nog mijn geheim wapen uithalen: mijn heilige tranen. Ik kom bij haar toe, boek een ticketje en leg haar uit dat ik 70eur met de kaart wil betalen en de rest met cash geld. Zo geschiedde. Ik gaf haar een handvol kleine stukjes en verzekerde haar dat dit de overige 18eur waren. Zonder te tellen stopte ze het geld in de kassa, stak me mijn ticket toe en maande me om mij te haasten omdat de trein zo zou toekomen. Ik rende door de gangen al glunderend en haalde uiteindelijk mijn trein naar huis.


Ziet u? Geluk!
Nu moet u niet gaan denken dat ik een bofkont ben en dat alles me voor de wind gaat.
Daar bent u mooi mis.
De gemiste treinen, wekkers die niet afliepen, tv- programma’s die niet werden opgepakt, uiterst zeldzame ziektes die ik opgelopen heb, gebroken/ verstuikte enkels, verloren voorwerpen, verloren geld, kapotte fietsen, verbrande plekken op mijn lichaam,…


Die wegen allemaal niet op tegen mijn dagelijkse ‘kleine gelukjes’.
Lang leve mijn kleine gelukjes!