Schade inhalen.

Wat doe je met liedjes die te pijnlijk zijn om aan te horen?
Je weet wel, gedurende dit liedje vrijde je voor de eerste keer met De Ex,
terwijl een ander iedere ochtend opstond bij het wakker worden,
of op dit liedje hebben jullie voor het eerst dicht bij elkaar gedanst…
Wat doe je daarmee?

Ze vermijden door ze niet op te zetten is logisch.
Maar je zult hoe dan ook ooit op een openbare plaats komen waar dit nummer gedraaid zal worden.
De rest van je leven thuisblijven?
Mocht het aan mij liggen, direct, geen probleem.
Maar vrienden van mij kregen het door en proberen me sindsdien de hele tijd uit m’n huis te lokken.
“Snel koffietje drinken!”, “Ik heb je advies nodig bij het winkelen”, “Lekker weertje vandaag”.
Thuisblijven wordt dus van het lijstje geschrapt.
Wat doe je dan?

De dj bij het uitgaan vriendelijk vragen om snel een ander nummer te draaien omdat de kans bestaat dat je in huilen uitbarst?
Tijdens het winkelen snel de winkel uitvluchten?
Laten we even realistisch zijn. Dit gaat gewoon niet.
De enige oplossing blijft dan: er gewoon naar luisteren en de pijn inslikken.

Een liedje duurt gemiddeld 3min. Drie minuten op je tanden bijten moet wel lukken?
Beste mensen, ik ben ondertussen aan deze fase beland.
De woede en het verdriet om De Ex zijn weg, ik probeer nu gewoon door te gaan met het leven. De draad te herpakken.
Ik daag het leven zelfs weer uit. Door zélf Videogames op te zetten. Keihard. Drie keer na elkaar. En maar op de tanden bijten.
De eerste keren waren pijnlijk. Veel herinneringen die opkwamen. Maar na de vierde keer begon ik te denken: “Fuck dit, ik kan dit aan.” Sindsdien staat Videogames weer op de OK- lijst. 

Nu hetzelfde experiment doorvoeren met Candy van Paolo Nutini en Girls & Boys van Blur.
Volgende stap is Breaking Bad terug beginnen kijken. Eenmaal dat lukt zonder het te linken aan De Ex, ben ik weer de oude. Dit weet ik zeker.
Ik laat jullie nu, ik ga verder wat schade inhalen, en wel nog voor 2012.