25 dec 2011

Schade inhalen.


Wat doe je met liedjes die te pijnlijk zijn om aan te horen?
Je weet wel, gedurende dit liedje vrijde je voor de eerste keer met De Ex,
terwijl een ander iedere ochtend opstond bij het wakker worden,
of op dit liedje hebben jullie voor het eerst dicht bij elkaar gedanst…
Wat doe je daarmee?

Ze vermijden door ze niet op te zetten is logisch.
Maar je zult hoe dan ook ooit op een openbare plaats komen waar dit nummer gedraaid zal worden.
De rest van je leven thuisblijven?
Mocht het aan mij liggen, direct, geen probleem.
Maar vrienden van mij kregen het door en proberen me sindsdien de hele tijd uit m’n huis te lokken.
“Snel koffietje drinken!”, “Ik heb je advies nodig bij het winkelen”, “Lekker weertje vandaag”.
Thuisblijven wordt dus van het lijstje geschrapt.
Wat doe je dan?

De dj bij het uitgaan vriendelijk vragen om snel een ander nummer te draaien omdat de kans bestaat dat je in huilen uitbarst?
Tijdens het winkelen snel de winkel uitvluchten?
Laten we even realistisch zijn. Dit gaat gewoon niet.
De enige oplossing blijft dan: er gewoon naar luisteren en de pijn inslikken.

Een liedje duurt gemiddeld 3min. Drie minuten op je tanden bijten moet wel lukken?
Beste mensen, ik ben ondertussen aan deze fase beland.
De woede en het verdriet om De Ex zijn weg, ik probeer nu gewoon door te gaan met het leven. De draad te herpakken.
Ik daag het leven zelfs weer uit. Door zélf Videogames op te zetten. Keihard. Drie keer na elkaar. En maar op de tanden bijten.
De eerste keren waren pijnlijk. Veel herinneringen die opkwamen. Maar na de vierde keer begon ik te denken: “Fuck dit, ik kan dit aan.” Sindsdien staat Videogames weer op de OK- lijst. 

Nu hetzelfde experiment doorvoeren met Candy van Paolo Nutini en Girls & Boys van Blur.
Volgende stap is Breaking Bad terug beginnen kijken. Eenmaal dat lukt zonder het te linken aan De Ex, ben ik weer de oude. Dit weet ik zeker.
Ik laat jullie nu, ik ga verder wat schade inhalen, en wel nog voor 2012.
 

23 dec 2011

Wijze woorden.


“ Hoe geraak je daar in godsnaam over ?” 
Ik herinner me dat ik dit al huilend aan De Dichter vroeg. 
Het was vier uur, klaarlichte dag buiten, had wodka in mijn rechterhand en een sigaret in mijn linker. 
En het was twee uur geleden gedaan met De Ex. 

“Dit doe je niet, zoeteke” antwoordde hij met zijn zware rokersstem.
“Maar het doet zo’n pijn!” reageerde ik. “Dat weet ik, zoeteke. De pijn vermindert maar je geraakt er nooit helemaal over. Leer uit je pijn zoeteke”. 
Op het moment zelf begreep ik er niet veel van. Ik was namelijk al lekker zat. 
Achteraf bekeken weet ik dat ik op dat moment geen betere raadgever kon hebben gehad.
Ik was zat, hij was zat maar toch mankeerden de wijze woorden niet. 
Ik herinner me maar stukken van de avond (blame: wodka). 
Wat me zeker zijn bijgebleven zijn de wijze woorden van De Dichter. 
En de aanwezigheid van mijn vrienden.
Ik was toen zo’n hoopje miserie maar heb me aan mijn vrienden kunnen optrekken. 
En nu kan ik weer lopen. 

Een tijdje geleden vroeg ik me af of ik me dit allemaal misschien ingebeeld had. 
De Dichter, de Wijze Woorden, De Ex… 
Bleek dat De Dichter daar ook écht was. 
En dat het ook écht gedaan was met De Ex. 

Ik ben misschien wat kwijt, maar ik heb nu ook iets wat niemand me nog kan afpakken: mijn vrienden en… 
die Wijze Woorden.

19 dec 2011

Review: Hanni El Khatib


Hanni El Khatib : Will the guns come out : « Pure rock ‘n roll »

De cd die wij in onze handen kregen leek op het eerste zicht een vat vol tegenstrijdigheden: een Arabische naam, de label Indie erop geplakt en een afbeelding van een zwaar auto- ongeval als cd hoes.
Wij besloten het dan toch maar het voordeel van de twijfel te geven.


En terecht.
Na een paar luisterbeurten ontdekten we dat het gezegde “Everybody is famous in L.A.” weldegelijk klopt.
L.A.- based Hanni El Khatib (Palestijnse pa, vandaar de naam) was in een vroeger leven een creative director bij een kledingmerk voor skaters. Daarnaast was zijn grote hobby muziek maken.
Tegenwoordig zorgt zijn muziek voor het brood op tafel.
Voor ons part had Mr. El Khatib veel eerder intensief met zijn hobby bijgeweest.

Bij het eerste nummer al, de titeltrack ‘Will the guns come out’, blijf je met dorst achter, snakkend naar meer. De link met The White Stripes, Black Keys en het vroege werk van The Kills wordt al snel gelegd.
En dit niet alleen omdat Hanni El Khatib ook maar uit twee muzikanten bestaat. Oorspronkelijk wou Hanni El Khatib daardwerkelijk een vierkoppige band vormen. Helaas vond hij niemand waarmee het echt klikte, behalve drummer Nick Fleming. Dus bleven ze maar met twee.
Het geluid dat Hanni El Khatib brengt is lekker rauw en vies. Pure rock ’n roll, zonder in het vaarwater te komen van andere tweekoppige grote bands.


Als je goed luistert kun je zelfs een paar covers herkennen. Het mooie aan die covers is dat ze bijna onherkenbaar zijn, je zou daadwerkelijk denken dat El Khatib de nummers zelf geschreven heeft.
Heartbreak Hotel van Elvis Presley bevindt zich in een heel andere dimensie dan het originele, Garbage City van Joe Strummer is helemaal door elkaar gehaald en You Rascal You van Gainsbourg is veel krachtiger dan het originele. Lekker.

Het feit dat een nummer van Hanni El Khatib nu ook gebruikt wordt voor Nike’s Just Do It campagne (‘I got a thing’) wordt gebruikt, is een teken dat El Khatib’s carrière op versnelling staat. En terecht voor ons part.



Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)