Lost Souls Carnival: Smaakt naar méér.

Donderdag 26 april 2012, The Frontline, Gent.
Scrambled organiseert Triple Bill.
On the bill staan 3 bands: Lost Souls Carnival, Wednesday en Mack the Knife.
Lost Souls Carnival is opener.

Lichten dempen, 4 mannen staan op het podium.
Een zacht liedje wordt afgespeeld als intro. Enkele vrouwen zingen.
Zanger Jonas Moens stapt op het podium met 5 frisse pinten.
De show kan beginnen.

Het introlied liet ons geloven dat we te maken zouden hebben met zachte, subtiele muziek.
Niets is minder waar. Deze band zit vol stevige retrorock. 

Opener “Curiousity killed the cat” gaat hàrd.
We zien enkele mensen uit het publiek al van het begin af aan driftig meeknikken, de benen bewegen ook al.
Het wordt meteen al duidelijk dat Lost Souls Carnival niet meteen zomaar een band is.
We mogen hier gerust van Een Band spreken.
Zanger Jonas Moens’ stem is luid. De vergelijking met Dave Grohl is hier dan ook voor de hand liggend. Maar zonder het harde geschreeuw.

Lost Souls Carnival heeft een mini cd uit met 4liedjes. Die worden alle vier ook gespeeld.
“Little Miss Seventeen” begint bluesy en heeft een heerlijke mondharmonicasolo middenin. De bas en de mondharmonica spelen een heerlijk spelletje tijdens dat solo.
De drum bemoeit zich ook met het spelletje.

Tussendoor wordt de cover van Screamin’ Jay Hawkins’ “I put a spell on you” gespeeld.
Het lied krijgt een Lost Souls Carnival remake. De remake is zodanig goed geslaagd dat wij eerst dachten dat het één van hun eigen liedjes waren. Op het laatst hadden wij door dat het eigenlijk een cover was. Sterk.

Bij “Tired of talks” wordt er eerst voorzichtig gefloten. De gitaar imiteert het gefluit, de bas komt binnen en Jonas’ stem is heel voorzichtig. De opbouw gaat heel langzaam. De climax komt er binnenkort, dat weet je, maar voorlopig is het nog volop genieten.

Lang geleden dat we zo’n Wauw- gevoel hadden bij een live optreden van een Belgische band.
Achteraf bleven we met een hongerig gevoel. Maar wild hongerig gevoel: wij willen méér en vaker van Lost Souls Carnival horen.

Review: Electricity in our homes - Dear shareholder: Aardig debuutplaatje

Electricity in our homes – Dear shareholder : Aardig debuutplaatje

Een reputatie hadden de mannen van Electricity in our homes al.
We gaan even terug in de tijd: Het is 2008, we bevinden ons in London en Electricity in our homes geven hun allereerste concert.
Onmiddellijk na het optreden spreekt een vertegenwoordiger van een platenmaatschappij de band aan. Of ze bereid zijn een platencontract te tekenen.
Ondertussen had de band een LP’tje uitgebracht die volledig werd afgekraakt door de critici.

Sindsdien was het behoorlijk stil rond de band.
Maar nu komen ze (eindelijk) terug, met “Dear Shareholder”.

Dear Shareholder bevat de nodige ingrediënten om onder de indie categorie te plaatsen: de typische gitaarriffs zijn aanwezig, de opbouwende intro’s, de humor (in Drumming around the room pt 2 hoor je op de achtergrond mensen praten) alsook de aanstekelijke poprefreinen.

Die aanstekelijke poprefreinen vind je vooral terug in Oranges en Appletree.
Samen met Drumming around the room pt 1 en pt 2 vinden wij deze de sterkste liedjes uit de plaat.

“Oranges” start superstrak met de zanger die maar blijvend om hulp zit te vragen (“Help me, help me, help me,…”). Na een tijdje wordt hij vergezeld door een vrouwelijke stem. Samen komen ze tot de conclusie dat we ongelukkig zijn omdat we niet weten dat we gelukkig zijn (“You’re unhappy ‘cuz you don’t know that you’re happy”. 60s garagerock heeft Electricity in our homes hier duidelijk beïnvloed.

Appletree wordt gezongen door een vrouw, en zou voor ons part een geweldige single kunnen zijn. De zachte stem van de zangeres gemengd met het spelerige geluid van de drum en gitaar zijn een geweldige combinatie. Het toevoegen van trompetten in het midden van het lied verheft het liedje naar een hoger niveau.

Afsluiter “Play it over” zou perfect door Syd Barrett kunnen geschreven worden.
“Play it over” start heel simpel met een mannenstem die “Play it over” blijft herhalen. Een gitaar e drum worden toegevoegd, na een tijdje hoor je vrouwenstemmen. Wat later worden de trompetten hier weer ingeschakeld. Perfecte soundtrack voor een warme zomerdag.

Conclusie? “Dear Shareholder” is volgens ons een aardig debuutplaatje. Maar toch vinden we het jammer dat alle liedjes niet even sterk zijn. Misschien een tip voor de volgende plaat?

Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)

The Modernists

Beste Lezer


De volgende zinnetjes die hier zullen verschijnen zullen mijn langdurige afwezigheid op deze blog niet goedmaken, dit besef ik ook wel.
Maar misschien maakt het volgende nieuws wel wat goed.
Tegenwoordig ben ik verkrijgbaar als de helft van The Modernists.
Ik zie je voorhoofd al fronsen en heb je net horen afvragen "Wat is dat nu weer?"
En nu komt de verrassing: Een DJ-duo!
Ik kon ondertussen al mijn passie voor muziek hier uiten, indiestyle.be gaf my ook de kans om mijn passie daar wat te sproeien, maar ik bleef steeds ietwat onverzadigd.
Vooral bij het uitgaan.
Mijn wederhelft in The Modernists denkt er net zo over.
Daarom brengen wij onze favoriete dansliedjes.
Denk: Hindu Nights, maar met een alternatievere twist.  Denk: dansbare rock'n roll.
Denk: liedjes die je altijd al kende maar die je nooit tijdens het uitgaan hoorde.

Klinkt aantrekkelijk, niet?


Meer info hierzo:
The Modernists
Scrambled vzw
of Scrambled op facebook


GET ON YOUR DANCING SHOES AND SEE YOU SOON! XXX