Review: Blackmail - Animo now!

Nieuwe leadzanger (Mathias Reetz), nieuw eigen label (45records) en nieuw album (Animo Now!).
Een goede start voor Blackmail zou men kunnen zeggen.
Het staat dan ook vast: Blackmail schrijft, dankzij deze vele veranderingen, niet gewoon verder aan een hoofdstuk uit hun bandgeschiedenis maar beginnen aan een geheel nieuw boek.

Bij opener “Resonant wave” kom je terecht in een Green Day wereld ten tijde van Dookie.
Kletsende drums, dezelfde emo stem als die van Billy Joe, uptempo gitaren,…
De opener is wat misleidend want jammer genoeg klinkt niet de hele plaat zo.

Eerste single “Deborah” is een rustiger nummer. Op dit lied bewijst de band dat ze al iets of wat van geschiedenis achter de rug hebben en dat ze daar ook uit geleerd hebben.

Het beste kunnen wij “Night School” vergelijken met het betere werk van Mintzkov (inclusief de typische stem van Philip Bosschaert).

“Bugs” had was ons betreft een prima eerste single kunnen zijn: de tekst (vooral het refrein) en bijhorende muziek kloppen helemaal. Misschien wordt dit de volgende single?

“The whys of the ways” zit vol stevige bassen, spinnende gitaren en verrassende tempowissels.

Muzikaal is “Animo Now!” verrassend anders dan de vorige zeven albums. Nieuwe zanger Reetz neemt op zijn eigen manier de plaats in van de vorige zanger.
Dit album zit vol knipogen naar Green Day en soms zelfs wat naar Placebo.
Wat wij missen aan “Animo Now!” is het gebrek aan samenhorigheid tussen de verschillende nummers.



Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)

Lost Souls Carnival: Smaakt naar méér.

Donderdag 26 april 2012, The Frontline, Gent.
Scrambled organiseert Triple Bill.
On the bill staan 3 bands: Lost Souls Carnival, Wednesday en Mack the Knife.
Lost Souls Carnival is opener.

Lichten dempen, 4 mannen staan op het podium.
Een zacht liedje wordt afgespeeld als intro. Enkele vrouwen zingen.
Zanger Jonas Moens stapt op het podium met 5 frisse pinten.
De show kan beginnen.

Het introlied liet ons geloven dat we te maken zouden hebben met zachte, subtiele muziek.
Niets is minder waar. Deze band zit vol stevige retrorock. 

Opener “Curiousity killed the cat” gaat hàrd.
We zien enkele mensen uit het publiek al van het begin af aan driftig meeknikken, de benen bewegen ook al.
Het wordt meteen al duidelijk dat Lost Souls Carnival niet meteen zomaar een band is.
We mogen hier gerust van Een Band spreken.
Zanger Jonas Moens’ stem is luid. De vergelijking met Dave Grohl is hier dan ook voor de hand liggend. Maar zonder het harde geschreeuw.

Lost Souls Carnival heeft een mini cd uit met 4liedjes. Die worden alle vier ook gespeeld.
“Little Miss Seventeen” begint bluesy en heeft een heerlijke mondharmonicasolo middenin. De bas en de mondharmonica spelen een heerlijk spelletje tijdens dat solo.
De drum bemoeit zich ook met het spelletje.

Tussendoor wordt de cover van Screamin’ Jay Hawkins’ “I put a spell on you” gespeeld.
Het lied krijgt een Lost Souls Carnival remake. De remake is zodanig goed geslaagd dat wij eerst dachten dat het één van hun eigen liedjes waren. Op het laatst hadden wij door dat het eigenlijk een cover was. Sterk.

Bij “Tired of talks” wordt er eerst voorzichtig gefloten. De gitaar imiteert het gefluit, de bas komt binnen en Jonas’ stem is heel voorzichtig. De opbouw gaat heel langzaam. De climax komt er binnenkort, dat weet je, maar voorlopig is het nog volop genieten.

Lang geleden dat we zo’n Wauw- gevoel hadden bij een live optreden van een Belgische band.
Achteraf bleven we met een hongerig gevoel. Maar wild hongerig gevoel: wij willen méér en vaker van Lost Souls Carnival horen.

Review: Electricity in our homes - Dear shareholder: Aardig debuutplaatje

Electricity in our homes – Dear shareholder : Aardig debuutplaatje

Een reputatie hadden de mannen van Electricity in our homes al.
We gaan even terug in de tijd: Het is 2008, we bevinden ons in London en Electricity in our homes geven hun allereerste concert.
Onmiddellijk na het optreden spreekt een vertegenwoordiger van een platenmaatschappij de band aan. Of ze bereid zijn een platencontract te tekenen.
Ondertussen had de band een LP’tje uitgebracht die volledig werd afgekraakt door de critici.

Sindsdien was het behoorlijk stil rond de band.
Maar nu komen ze (eindelijk) terug, met “Dear Shareholder”.

Dear Shareholder bevat de nodige ingrediënten om onder de indie categorie te plaatsen: de typische gitaarriffs zijn aanwezig, de opbouwende intro’s, de humor (in Drumming around the room pt 2 hoor je op de achtergrond mensen praten) alsook de aanstekelijke poprefreinen.

Die aanstekelijke poprefreinen vind je vooral terug in Oranges en Appletree.
Samen met Drumming around the room pt 1 en pt 2 vinden wij deze de sterkste liedjes uit de plaat.

“Oranges” start superstrak met de zanger die maar blijvend om hulp zit te vragen (“Help me, help me, help me,…”). Na een tijdje wordt hij vergezeld door een vrouwelijke stem. Samen komen ze tot de conclusie dat we ongelukkig zijn omdat we niet weten dat we gelukkig zijn (“You’re unhappy ‘cuz you don’t know that you’re happy”. 60s garagerock heeft Electricity in our homes hier duidelijk beïnvloed.

Appletree wordt gezongen door een vrouw, en zou voor ons part een geweldige single kunnen zijn. De zachte stem van de zangeres gemengd met het spelerige geluid van de drum en gitaar zijn een geweldige combinatie. Het toevoegen van trompetten in het midden van het lied verheft het liedje naar een hoger niveau.

Afsluiter “Play it over” zou perfect door Syd Barrett kunnen geschreven worden.
“Play it over” start heel simpel met een mannenstem die “Play it over” blijft herhalen. Een gitaar e drum worden toegevoegd, na een tijdje hoor je vrouwenstemmen. Wat later worden de trompetten hier weer ingeschakeld. Perfecte soundtrack voor een warme zomerdag.

Conclusie? “Dear Shareholder” is volgens ons een aardig debuutplaatje. Maar toch vinden we het jammer dat alle liedjes niet even sterk zijn. Misschien een tip voor de volgende plaat?

Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)

The Modernists

Beste Lezer


De volgende zinnetjes die hier zullen verschijnen zullen mijn langdurige afwezigheid op deze blog niet goedmaken, dit besef ik ook wel.
Maar misschien maakt het volgende nieuws wel wat goed.
Tegenwoordig ben ik verkrijgbaar als de helft van The Modernists.
Ik zie je voorhoofd al fronsen en heb je net horen afvragen "Wat is dat nu weer?"
En nu komt de verrassing: Een DJ-duo!
Ik kon ondertussen al mijn passie voor muziek hier uiten, indiestyle.be gaf my ook de kans om mijn passie daar wat te sproeien, maar ik bleef steeds ietwat onverzadigd.
Vooral bij het uitgaan.
Mijn wederhelft in The Modernists denkt er net zo over.
Daarom brengen wij onze favoriete dansliedjes.
Denk: Hindu Nights, maar met een alternatievere twist.  Denk: dansbare rock'n roll.
Denk: liedjes die je altijd al kende maar die je nooit tijdens het uitgaan hoorde.

Klinkt aantrekkelijk, niet?


Meer info hierzo:
The Modernists
Scrambled vzw
of Scrambled op facebook


GET ON YOUR DANCING SHOES AND SEE YOU SOON! XXX

Review Crane Angels - Le Sylphide de Brighton: Lichtjes schizofrene liedjes

Crane Angels : Le Sylphide de Brighton :
Lichtjes schizofrene liedjes.

Crane Angels’ eerste plaat heet Le Sylphide de Brighton.
Eerst en vooral; het woord sylphide fascineerde ons zodanig hard, dat wij eerst ons hoofd hebben willen breken om een deftige definitie voor sylphide te vinden.
Wij zijn tot de conclusie gekomen dat dit het dichtst bij de vertaling aanleunt: Brighton’s luchtgeest.

Dit opgelost zijnde, zijn wij ons gaan focussen op het geluid van deze plaat. Wat opvalt is dat deze dertienkoppige band uit Bordeaux de mosterd vaak bij The Beach Boys en Arcade Fire is gaan halen. Voor dat laatste hebben wij misschien een verklaring. Net als Arcade Fire wordt er op Le Sylphide de Brighton vaak aan samenzang gedaan.

Trage opener “Messenger” schept een schoon sfeertje voor het uptempo “In the snow”.
“In the snow” doet soms bij vlagen aan Los Campesinos! denken.

“Atilla” is een ietwat dramatische song met halverwege een typische Beach Boys- achtige passage.
“Looking for” is dan weer een rustiger liedje met een hard einde.
“Morning Sun” en “Queen of the night” nemen je overtuigend mee op reis naar de ‘60s.

Afsluiter “Cranes” is voor ons part het hoogtepunt van Le Sylphide de Brighton. De dromerige samenzang zat de hele dag vast in ons hoofd.

Op dit debuut valt op dat Crane Angels nog niet helemaal weten welke weg te slaan:
is het nu Beach Boys meets Los Campesinos! ?
Of eerder Beach Boys meets Arcade Fire?

Je hoort het al, helemaal overtuigd zijn wij dus nog niet.
Wat niet wegneemt dat het een aardige plaat om naar te luisteren is.
Misschien krijgen wij op het vervolg hiervan een concreter beeld?


Met dank aan Indiestyle
Indie & Rock 'n Roll For you 

http://www.indiestyle.be 


Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestyle
Indiestyle on Twitter follow us at http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)

Review: Portrait Bizarre - A new day

Portrait Bizarre – A new day

Op aandringen van een paar die-hard fans besloot Portrait Bizarre om de gitaren van onder het stof te halen en een reünieconcert te houden.
Al snel merkten de bandleden tijdens de repetities dat de creativiteit en chemie nog steeds aanwezig was. Daardoor besloten de mannen van Portrait Bizarre om nieuwe nummer op te nemen.
Dit alles werd in een album gegoten, samen met enkele oudere singles en de naam “A new day” werd erop geplakt.

“A new day” begint met strakke opener “Need I say more?”
“Need I say more?” bewijst dat de energie van de band nog steeds aanwezig is.
Yannick Camps’ stem doet heel vaak denken aan Placebo’s Brian Molko. Het geluid is dan weer helemaal niet vergelijkbaar met Placebo.
“Story of fools” is een herkenbare 80s song dat ingeleid wordt met een typisch 80s geluidje.
Single “Jesus fell off my wall (we will leave) ging oorspronkelijk gebruikt worden als b-kant voor een single van Red Zebra. De band vond dat “Jesus fell off my wall” meer waard was dan een b-kant en besloten het niet aan Red Zebra uit te lenen maar als single uit te brengen.

“A new day” zit vol 80s geluiden, denk aan Simple Minds of Neon Judgement maar met een hedendaagse twist. Lekker voor de die-hardfans, appetijtelijk voor de 80s new wave luisteraar.



Met dank aan Indiestyle

http://www.indiestyle.be Indie & Rock 'n Roll For You
Indiestyle on Facebook like us at http://www.facebook.com/pages/Indiestylebe/208042979209050
Indiestyle on Twitter http://twitter.com/Indiestyle
Indiestyle on last.fm http://www.last.fm/group/Indiestyle

(Ook te vinden op: http://www.indiestyle.be/leden/elisapugliese)