Lenny Kravitz. Kravitz Lenny. Ik herinner me als kind naar het
hoesje van Baptism staren. Ik vond het intrigerend hoe die man in rode verf
baadde. En stiekem wou ik hetzelfde proberen.
Mijn papa bangde met zijn hoofd op de sterke nummers van Lenny.
Mijn mama vertelde me keer op keer wat een mooie man Lenny was.
Ik ben een mengeling van mijn twee ouders geworden: ik bang met mijn hoofd mee op zijn sterke nummers en mijmer tegen iedereen die het horen wil hoe knap en getalenteerd ik Lenny vind.
Mijn eerste Lenny live ervaring was op Rock Werchter 2008.
Ik herinner me vijf uur lang op voorhand te gaan wachten met een even grote freak als ik; mijn beste vriendin. Gedurende die vijf uur spraken we af dat als één van ons het podium opmocht, hij de ander zou meetrekken. En zij zou met hem mogen trouwens, als ik er kinderen van mocht krijgen. Of omgekeerd. We hadden op voorhand gedacht om een plakkaart mee te brengen, maar op het laatste moment (door stress en spanning) is het er uiteindelijk niet meer van gekomen.
We trotseerden gedurende die vijf uur wind en regen. Wij waren kletsnat toen hij aan zijn set begon, maar wat waren wij trots om helemaal vooraan te staan. Misschien konden we hem zelfs even ruiken? Lenny begon aan zijn set, en wij waren door het dolle heen. Magisch genoeg, toen hij eraan begon, begon de zon wat door te komen. Nu was het zeker, Lenny is daadwerkelijk een engel!
Naast ons stonden een paar meiden die er wel aan hadden gedacht om een plakkaart mee te nemen. Ene Stefanie jarig en ze vroegen of hij haar een gelukkige verjaardag kon wensen.
Dit gebeurde ook. Wij waren helemaal door het dolle heen. Dit bevestigde het nog eens, wat een schat van een man!
Gedurende diezelfde set, sprong Lenny het podium af en wandelde hij even, casual, door het publiek. Er werd langs alle kanten gedrumd om hem maar even aan te raken. Helaas waren wij net iets te ver. Ach ja, Lenny, geen probleem hoor!
De verwachtingen waren dus erg hoog toen ik gisteren naar het Sportpaleis trok. Toevallig zou mijn beste vriendin die nacht jarig zijn, dus stalkten we Lenny op zijn Twitter. Of hij ene Lucie een gelukkige verjaardag zou willen wensen diezelfde avond.
Het wachten was, lang, en toen er bekend werd gemaakt dat hij een uur later zou beginnen, werd het nog langer, maar in onze ogen kan Lenny niks verkeerd doen. Dus een uurtje later? Doe maar, Lenny, twee of drie uur later mag ook, onze liefde blijft even groot, kerel!
Voorprogramma Raphael Saadiq was een dikke hit, mede door zijn uitermate grappige backing vocal. Die voor mijn part, echt wel de show stal. Zij bleef maar de geweldigste moves uithalen. Ik was meer geobsedeerd door haar moves, dan door het ganse optreden.
Na Raphael Saadiq was het nog anderhalf uur wachten. De mensen in het publiek werden meer en meer agressief onder elkaar. “Hell no, you can’t pass, I’ve been standing here for five fucking hours, get back to the back, ass!”
Maar toen kwam Lenny. Alles werd zwart. Zijn muzikanten stonden al gereed, nu moest De Man zelf nog komen. En daar was hij. Levensecht. Mijn Lenny. Het publiek werd wild.
Hij begon met nieuw nummertje “Come on and get it”. Een schot in de roos. Toen hij daarna vervolgde met “It ain’t over till it’s over”, werd iedereen nog wilder. En zo bleef het maar doorgaan, de ene hit na de andere: Mr Cab Driver, Fields of Joy, American Woman,…
Tegen het einde, toen iedereen extatisch was, eindigde hij met een ultra lange versie van “Let love rule” en begon Lenny aan een heuse marathon rond het Sportpaleis. Hij sprong in het publiek, vergezeld door security en een fotograaf, en deed een heuse toer. Links vanachter; in het midden, vanvoor, boven op het balkon rechts,… De mensen werden nog nog nog wilder.
Het mag gezegd worden, hij eindigde inderdaad in schoonheid. En toen vertrok Lenny. Voorgoed. En werd het weer helemaal zwart. Bye Lenny. Jammer dat je Lucie geen gelukkige verjaardag wenste, maar hey, je blijft nog altijd onze nr 1!
Mijn papa bangde met zijn hoofd op de sterke nummers van Lenny.
Mijn mama vertelde me keer op keer wat een mooie man Lenny was.
Ik ben een mengeling van mijn twee ouders geworden: ik bang met mijn hoofd mee op zijn sterke nummers en mijmer tegen iedereen die het horen wil hoe knap en getalenteerd ik Lenny vind.
Mijn eerste Lenny live ervaring was op Rock Werchter 2008.
Ik herinner me vijf uur lang op voorhand te gaan wachten met een even grote freak als ik; mijn beste vriendin. Gedurende die vijf uur spraken we af dat als één van ons het podium opmocht, hij de ander zou meetrekken. En zij zou met hem mogen trouwens, als ik er kinderen van mocht krijgen. Of omgekeerd. We hadden op voorhand gedacht om een plakkaart mee te brengen, maar op het laatste moment (door stress en spanning) is het er uiteindelijk niet meer van gekomen.
We trotseerden gedurende die vijf uur wind en regen. Wij waren kletsnat toen hij aan zijn set begon, maar wat waren wij trots om helemaal vooraan te staan. Misschien konden we hem zelfs even ruiken? Lenny begon aan zijn set, en wij waren door het dolle heen. Magisch genoeg, toen hij eraan begon, begon de zon wat door te komen. Nu was het zeker, Lenny is daadwerkelijk een engel!
Naast ons stonden een paar meiden die er wel aan hadden gedacht om een plakkaart mee te nemen. Ene Stefanie jarig en ze vroegen of hij haar een gelukkige verjaardag kon wensen.
Dit gebeurde ook. Wij waren helemaal door het dolle heen. Dit bevestigde het nog eens, wat een schat van een man!
Gedurende diezelfde set, sprong Lenny het podium af en wandelde hij even, casual, door het publiek. Er werd langs alle kanten gedrumd om hem maar even aan te raken. Helaas waren wij net iets te ver. Ach ja, Lenny, geen probleem hoor!
De verwachtingen waren dus erg hoog toen ik gisteren naar het Sportpaleis trok. Toevallig zou mijn beste vriendin die nacht jarig zijn, dus stalkten we Lenny op zijn Twitter. Of hij ene Lucie een gelukkige verjaardag zou willen wensen diezelfde avond.
Het wachten was, lang, en toen er bekend werd gemaakt dat hij een uur later zou beginnen, werd het nog langer, maar in onze ogen kan Lenny niks verkeerd doen. Dus een uurtje later? Doe maar, Lenny, twee of drie uur later mag ook, onze liefde blijft even groot, kerel!
Voorprogramma Raphael Saadiq was een dikke hit, mede door zijn uitermate grappige backing vocal. Die voor mijn part, echt wel de show stal. Zij bleef maar de geweldigste moves uithalen. Ik was meer geobsedeerd door haar moves, dan door het ganse optreden.
Na Raphael Saadiq was het nog anderhalf uur wachten. De mensen in het publiek werden meer en meer agressief onder elkaar. “Hell no, you can’t pass, I’ve been standing here for five fucking hours, get back to the back, ass!”
Maar toen kwam Lenny. Alles werd zwart. Zijn muzikanten stonden al gereed, nu moest De Man zelf nog komen. En daar was hij. Levensecht. Mijn Lenny. Het publiek werd wild.
Hij begon met nieuw nummertje “Come on and get it”. Een schot in de roos. Toen hij daarna vervolgde met “It ain’t over till it’s over”, werd iedereen nog wilder. En zo bleef het maar doorgaan, de ene hit na de andere: Mr Cab Driver, Fields of Joy, American Woman,…
Tegen het einde, toen iedereen extatisch was, eindigde hij met een ultra lange versie van “Let love rule” en begon Lenny aan een heuse marathon rond het Sportpaleis. Hij sprong in het publiek, vergezeld door security en een fotograaf, en deed een heuse toer. Links vanachter; in het midden, vanvoor, boven op het balkon rechts,… De mensen werden nog nog nog wilder.
Het mag gezegd worden, hij eindigde inderdaad in schoonheid. En toen vertrok Lenny. Voorgoed. En werd het weer helemaal zwart. Bye Lenny. Jammer dat je Lucie geen gelukkige verjaardag wenste, maar hey, je blijft nog altijd onze nr 1!
Setlist:
Come On Get It
It Ain't Over Till It's Over
Mr. Cab Driver
Black And White America
Fields of Joy
American Woman
Always on the Run
Believe
Stand
Where Are We Runnin'
Fly Away
Are You Gonna Go My Way
Let Love Rule
